Trudności z BLW? Bez obaw! Doświadczone mamy podpowiadają jak sobie z nimi poradzić

BLW od samego początku było dla nas dość łatwe i intuicyjne. Córka od razu załapała o co chodzi, chwytała jedzenie, wkładała do buzi i połykała. Chętnie próbowała nowych rzeczy i rzadko się krztusiła.

Dwa razy zdarzyło nam się zadławienie, jednak byłam na to przygotowana – szybko wyciągnęłam Tosię z fotelika, ułożyłam poziomo główką w stronę podłogi i ręką złożoną w łódkę klepnęłam w plecy. Kawałek pokarmu od razu wyleciał, a córka wróciła do radosnej zabawy jedzeniem.

Bardzo ważne jest odpowiednie przygotowanie do takiej sytuacji – ja dużo czytałam i oglądałam filmiki. Trzeba zachować zimną krew i nie panikować. Aby ograniczyć takie sytuacje do minimum, polecam lekko rozgotowywać warzywa – tak, żeby z jednej strony dawały się zgnieść językiem o podniebienie, ale z drugiej też podnieść niewprawnymi paluszkami do buzi.

Z racji, że jestem absolutną pedantką i wielbicielką porządku na pierwszym miejscu postawiłabym problem z zaakceptowaniem bałaganu. Nie mogłam spokojnie patrzeć, jak mój syn brudzi dosłownie wszystko. Kawałki jedzenia znajdowałam na podłodze, ścianach czy nawet kanapie. Widząc jednak zadowolenie z tej metody karmienia naszego Tomka, nauczyłam się głęboko oddychać i przymykać oko na nieporządek.

Kolejnym problemem było dla mnie przestawienie się mentalne z dotychczasowej szkoły rozdrabniania i dobitnego selekcjonowania dań, na luz i swobodę. Starszego syna karmiłam zgodnie z wytycznymi dietetyków, młodszy od małego wiedział co to niekrojone brokuły, marchewka czy nawet kukurydza. Brak zębów nie przeszkadzał mu w konsumpcji, co mnie matkę oczywiście cieszyło. Kiedy inne mamy wprowadzały papki z marchewek, mój syn uczył się jeść je w całości.

Moje obawy o zakrztuszenie szybko odstawiłam na bok widząc, że maluch świetnie sobie sam radził.

Dziś nie wyobrażam sobie innej metody karmienia maluchów. Uważam ją za najzdrowszą i najbardziej naturalną formę wprowadzania stałych posiłków.

Przygodę z BLW zaczęliśmy dość szybko, bo w 6 miesiącu. Od początku zaczęliśmy z problemami, bo córka chodziła już do żłobka. Pani posłuchała moich „widzimisię” na temat karmienia i pokiwała bez zrozumienia głową. Prosiłam tylko, żeby nie dawano jej papek w żłobku. Miała moje mleko i planowałam rozszerzać jej dietę zgodnie z BLW w domu. Przy tak małym dziecku nie widziałam potrzeby podawania jej czegoś innego jak mleko podczas pobytu w żłobku.

Szybko okazało się, że mimo potakiwania Panie robią co innego. Hania była szczupła, a mnie brano za wariatkę, więc trzeba było ją dokarmiać marchewką na masełku. Odbierając ją widziałam ślady po papce w nosku albo na ubraniach. Na początku się irytowałam, ale dość szybko zrozumiałam, że w żłobku jest po żłobkowemu. Jak by każdy rodzic narzucał swój pomysł, to olbrzymia dezorganizacja gwarantowana.

Na szczęście udało się mimo papki i łyżeczki w żłobku zastymulować BLW w domu i nauczyć Hanię samodzielnego jedzenia. Pamiętam, że na roczek potrafiła już ślicznie jeść, a Pani ze żłobka uważała to za swój sukces 🙂

Jedną z największych trudności, która moim czytelniczkom sprawiła spory ubaw, było… odkurzanie.

Jestem leniuszkiem, więc postanowiłam, że zamiast składać i rozkładać folię pod krzesełkiem, będę po prostu resztki odkurzała i najwyżej wydam kilka złotych więcej na worki na śmieci. I odkurzałam, odkurzałam, odkurzałam. Był okres, że odkurzacz stał się naszym najczęściej używanym, stojącym na środku pokoju meblem.

Ale… przeczekałam, synek nauczył się jeść i kiedy wyciąga rączkę pełną jedzenia i zamierza nią rzucić w cokolwiek, dla mnie to znak, że koniec posiłku. No i poza tym przyszła ładna pogoda – możemy już jeść na dworze, a na dworze? Nie wiem, koty sąsiadów są bardzo szczęśliwe 🙂

BLW było dla nas bardzo naturalne. Kiedy Filip skończył 6 miesięcy posadziłam go na ręczniku, a przed nim położyłam ugotowaną marchewkę i brokuła. Fascynacja z jaką dotykał i poznawał te pierwsze warzywa była magiczna. Kiedy czasem się zakrztusił nie panikowałam i synek zawsze radził sobie sam.

Największą zmorą było nasze otoczenie… Babcie Filipka były przerażone moimi „wymysłami”, bardzo bały się, że Filip „nigdy nie nauczy się jeść”, „będzie głodny bo wszystko spada na podłogę”, „będzie za chudy”. Najgorsze, że nasza pediatra też nie była zwolenniczką BLW. Na szczęście miałam za sobą lekturę książki Gill Rapley i Tracey Murkett oraz pełne poparcie męża. Cierpliwie tłumaczyłam czemu chcemy aby Filip jadł sam, ale czasem było mi naprawdę przykro.

Kiedy Filip skończył rok babcie odpuściły. Myślę, że przywykły do widoku umorusanego jedzeniem wnuka. Zauważyły też, że jedzenie jednak trafia do jego buzi, a i bałaganu coraz mniej.

Ciężko jest mi udzielić jednoznacznej odpowiedzi, ale jeżeli miałabym wybrać jedną to byłby to bałagan po jedzeniu.

Nie jestem wielką miłośniczką lśniącego stołu, ale to co zostawało po obiedzie nadawało się dosłownie do zdrapywania. BLW na tyle nam się spodobało, że przestaliśmy na to zwracać uwagę i bez narzekania sprzątaliśmy.

Za pół roku czeka mnie znów ta sama przygoda z BLW i tym razem może jakoś inaczej sobie poradzimy np. będziemy kłaść jedzenie na macie z talerzem.

Moja trudność w podążaniu drogą BLW pojawiła się stosunkowo późno, bo dopiero w wieku ok. 1,5 roku, kiedy to mój synek – do tej pory jedzący chętnie sam i ze smakiem – zaczął odmawiać jedzenia i siedzenia w swoim krześle.

Bezustannie zastanawiałam się: Czy je wystarczająco dużo…? A on jadł niewiele, a bywało że czasem wcale przez cały dzień. Jesteśmy wegetarianami, więc tym bardziej stresowałam się, czy w jego diecie nie ma niedoborów… Na szczęście wciąż karmię go piersią, a cycusiem jak do tej pory nigdy nie pogardził. Kiedy podawałam do stołu, ignorował jedzenie i pruł prosto do mnie wołając „mama cycy”. Jedzenie pozostało nietknięte lub ledwo skubnięte. I tak przez wiele tygodni.

Co zrobiłam? Trochę spanikowałam i w efekcie próbowałem nawet karmić go łyżeczką i zachęcać do jedzenia. Działało słabo, no i strasznie źle się z tym czułam…

Wreszcie ODPUŚCIŁAM. Proponowałam jedzenie jak dotychczas, ale co i ile zjada z tego, co przygotowałam, pozostawiłam jego decyzji i znów zajęłam się swoim talerzem. I teraz jest tak, że jeśli nie zjada śniadania, zabieram je ze sobą na dwór i tam często wcina ze smakiem jaglankę, której w domu nie ruszy. Zimne bo zimne, ale co zrobić. Jeśli nie zjada obiadu, pakuję zupę w termos (Skip Hop) i też jemy na spacerze. Mniej sprzątania w domu, he he he 🙂 Jeśli nie zjada kolacji, zostawiam na stole lub krześle w zasięgu jego ręki. Często sięga po nią, kiedy zgłodnieje. Dodatkowo w ciągu dnia zawsze mam ze sobą kilka wartościowych przekąsek – zdrową kanapkę, suszone lub świeże owoce, warzywa pokrojone w paski, placki, naleśniki czy kotleciki warzywne pozostałe z obiadu. Daję mu takie przekąski do rączki w wózku (to nic że pełno tam okruchów i tłustych plam;) lub na placu zabaw.

Podsumowując, BLW jest proste, kiedy dziecko je chętnie. Gorzej, jeśli jest „niejadkiem”. Wtedy trzeba uzbroić się w cierpliwość i zaufanie, że to, co zjada, w zupełności mu na dany moment wystarcza, nawet jeśli są to 3 różyczki brokuła na dzień. Pod żadnym pozorem nie należy zmuszać ani nie zachęcać dziecka do jedzenia, bo to może przynieść efekt odwrotny do zamierzonego, a także złość i frustrację dziecka i naszą. Nie radzę też proponować deseru lub słodyczy w miejsce pożywnego obiadu z warzyw.

Dla wątpiących polecam książkę Carlos González „Moje dziecko nie chce jeść”.

Największą trudność sprawiło mi gotowanie i sprzątanie.

Potrawy dla dziecka gotowałam bez dodatku soli, dodatkowo nasz synek jest alergikiem, przez co musieliśmy gotować mu zupełnie osobno. Początkowo większość jedzenia lądowała poza buzią i tacką krzesełka do karmienia, jedzenie było dla dziecka świetną zabawą, a dla mnie… poligonem do posprzątania i często głodnym dzieckiem które zjadło na prawdę niewiele.

Karmienie BLW okazało się dla mnie osobiście po prostu ogromnie czasochłonne, ale będąc na macierzyńskim i pracując nad swoimi projektami wieczorami starałam się odpowiednio planować dni tak, aby mieć czas na takie gotowanie 🙂

W wypadku starszego syna, kiedy dopiero się uczyłam tej metody, miałam problem z ogarnięciem bałaganu po jedzeniu. Na szczęście udało mi się znaleźć sposób – krzesełko do karmienia (łatwe do czyszczenia, popularny model z Ikei) ustawiałam na dużej ceracie, wszystko mogłam z łatwością umyć.

W wypadku młodszego syna przeszkodą okazała się jego bardzo silna reakcja alergiczna na jajko, która jest nawet groźna. Myślałam, że syn z niej wyrośnie, niestety – alergia się pogłębia i trwa do dziś (syn ma 3,5 roku). Bałam się, że będziemy musieli wszyscy zrezygnować z jedzenia jajek, po pierwsze, żeby nie robić Stefkowi przykrości, że czegoś nie może (a jest to egzemplarz wszystkożerny), a po drugie, żeby mu niechcący nie zaszkodzić.

Na szczęście okazało się, że dopóki syn nie dotknie jajka lub go nie zje, nie reaguje alergicznie (niektóre dzieci nie mogą nawet wdychać oparów jajecznicy). Od małego uczę go, że jajko mu szkodzi i że nie wolno mu go dotykać, Stefan ma to zakodowane. W zamian dostaje inne smaczne i zdrowe dania.

Najtrudniejsze dla mnie w rozszerzeniu diety metodą BLW było zachowanie cierpliwości, gdy Piotruś nie chciał jeść tego, co mu proponowałam. Rzucanie jedzeniem, wylewanie kaszki/zupy/wody na siebie, czy nawet zwykła odmowa specjalnie przygotowanego posiłku potrafią szybko wyprowadzić z równowagi.

Jak sobie z tym poradziłam? Przede wszystkim staram się nie stracić z pola widzenia celu, do którego dąży BLW – samodzielnego jedzenia. Dziecko musi się tego nauczyć, a zanim się nauczy, musi trochę nabałaganić. BLW to również zaufanie dziecku, by samo decydowało o tym, czy jest głodne. Czasem więc mimo najszczerszych chęci nie zje wtedy, kiedy tego chcemy.

Moim sposobem na to, by synek jadł, jest trzymanie się mniej więcej stałych pór posiłków. Karmię go też nadal piersią, więc pilnuję, by zwykły posiłek był przynajmniej godzinę po karmieniu. Gdy Piotruś nie zje wszystkiego, zostawiam talerz gdzieś w zasięgu, bo często po chwili zabawy lubi do niego wrócić i skubnąć co nie co. Obserwuję też, co najbardziej mu smakuje i często wracam do tych dań.

Jeśli chodzi o bałagan, to wystarczy zaopatrzyć się w dobrego mopa, a jeszcze lepiej, psa 😉

Dla mnie osobiście największym problemem w początkach BLW było moje własne nastawienie.

Zachęcona przez książkę, internet i znajomych, miałam w głowie wizję zajadającego wszystko malucha. W końcu książka obiecywała, że „nie wychowam niejadka”. Tymczasem moja córka co najwyżej bawiła się podawanymi przeze mnie smakołykami, często nie była w ogóle zainteresowana jedzeniem ich.

Musiało minąć sporo czasu, zanim zaakceptowałam fakt, że właśnie w takim tempie będzie u nas następować „baby-led weaning”, czyli, jak sama nazwa wskazuje, odstawienie od piersi sterowane przez dziecko.

Dopiero wtedy byłam w stanie czerpać prawdziwą radość przygody, jaką jest BLW: poznawanie nowych smaków, coraz sprawniejsze samodzielne jedzenie, kształtowanie własnego gustu, a wszystko to w tempie odpowiadającym dziecku, bez żadnej presji ze strony rodziców.